Μία από τις πιο ευρέως δημοσιευμένες φωτογράφους εσωτερικού χώρου που εργάζονται σήμερα, η Laure Joliet έχει απαθανατίσει μια πληθώρα φιλόδοξων σπιτιών και σκηνικών με στυλ. Για εμάς είναι φίλη και στενή συνεργάτιδα. Laure μας βοήθησε να αποτυπώσουμε τη ζεστασιά και τη φροντίδα που επικρατούσε στον εκθεσιακό χώρο Kalon, και αρκετές από τις φωτογραφίες της κρέμονται στους τοίχους μας. Αυτόν τον μήνα, για πρώτη φορά και για τους δύο, το Kalon φιλοξενεί τη Laure Joliet για μια έκθεση με τις φωτογραφίες της καλών τεχνών, που επιμελείται σχεδόν μια δεκαετία αδημοσίευτου αρχειακού υλικού. Το «Invitations» στρέφει το φακό σε γήινες και εγχώριες παρατηρήσεις και βρέθηκαν βινιέτες που χαρακτηρίζονται από μια εντυπωσιακή οικειότητα. Οι φωτογραφίες σε αυτό το σόου προκαλούν μια απαλότητα με το περιβάλλον μας – μια ήσυχη μαρτυρία – καθώς και μια έντονη ευαισθησία στον υλικό και συναισθηματικό κόσμο γύρω μας, μια ευαισθησία που αντηχεί βαθιά μαζί μας. Σε αυτές τις αποτυπωμένες στιγμές, χτυπιόμαστε από ένα απτό πνεύμα παρατήρησης. Καθίσαμε με τη Laure για να εξερευνήσουμε τον ρόλο της φωτογραφίας στη ζωή της, τη δημιουργική και πνευματική πρακτική της παρατήρησης και πολλά άλλα.
____
Kalon: Ποιος ήταν (και συνεχίζει να είναι) ο σκοπός ή ο ρόλος της φωτογραφίας στη ζωή σας;
Laure Joliet: Είμαι πολύ τυχερή που έχω μια πολύ δημιουργική οικογένεια. Οι παππούδες μου ήταν υφάντριες, η μεγάλη μου θεία και ο θείος μου γλύπτες, η μαμά μου ήταν ζωγράφος και σχεδιαστής κήπου και ο μπαμπάς μου ήταν πάντα άπληστος φωτογράφος. Όταν ο μπαμπάς μου μου έδωσε μια δική μου κάμερα στο δημοτικό, άνοιξε τη φαντασία μου και μου πρόσφερε μια διέξοδο. Κάτι σχετικά με τη διαδικασία με συνέδεσε με τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου και αυτό το νήμα παρέμεινε συνεπές σε όλες τις πολλές επαναλήψεις της φωτογραφίας που έχω αγκαλιάσει στη ζωή μου. Χρησιμοποίησα την πρώτη κάμερα για να τεκμηριώσω τον κόσμο γύρω μου και μετά να τον μοιραστώ. Η κοινή χρήση της φωτογραφίας έκανε τη διαδικασία πολύ σχετικά με τη σύνδεση. Μια σύνδεση με τον δημιουργικό μου εαυτό και στη συνέχεια ένας τρόπος να το μοιραστώ με άλλους και να συνδεθώ με φίλους και οικογένεια. Τυχαίνει να είναι ο τρόπος που βγάζω τα προς το ζην τώρα, αλλά εξακολουθώ να χρησιμοποιώ τη φωτογραφία για να συνδεθώ με ήσυχες, πιο ήπιες στιγμές. Ελπίζω να γίνει αυτό στη δουλειά που μου ανατέθηκε. Μου αρέσει να μεταφράζω τον κόσμο σε ακίνητη εικόνα και να προσπαθώ να μεταφέρω το συναίσθημα, το βάθος και την ανθρωπιά σε μια φωτογραφία. Είναι ένας τρόπος εμφάνισης που με κρατά ευαίσθητο στο περιβάλλον μου. Είναι μια έξοδος, μια πύλη, μια αλλαγή στον τρόπο που δίνω προσοχή. Με κρατάει βαθιά στη στιγμή.
Κ: Το έργο που επιλέχθηκε για την παράσταση αντιπροσωπεύει περισσότερα από 10 χρόνια εικόνων. Πώς πήγατε στην επιλογή των κομματιών για την παράσταση;
LJ: Φτιάχνω βιβλία με λεπτομέρειες και κλεμμένες στιγμές στο τέλος του έτους που στέλνω στους πελάτες (και στους γονείς μου) και έχω κάνει διάφορες δοκιμαστικές εκτυπώσεις όλα αυτά τα χρόνια με σκοπό να αρχίσω να πουλάω πιο επίσημα εκτυπώσεις. Ήρθα με αυτά τα κομμάτια ως έμπνευση και [together with the Kalon team] περάσαμε από το χώρο και διαλέξαμε έργα που θα ζούσαν σε συγκεκριμένες περιοχές με βάση τον τρόπο ροής των δωματίων, τα έπιπλα που υπήρχαν ήδη, το είδος του δωματίου που ήταν. Κάθε κομμάτι ήταν προσαρμοσμένο τυπωμένο για τον χώρο στον οποίο επρόκειτο να κρεμαστεί, σαν ένα σπίτι και προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε ένα μείγμα από άγρια τοπία και υφές και εσωτερικές λεπτομέρειες που αισθάνονταν κυκλοθυμικές και έδιναν στον θεατή την ευκαιρία να ονειρευτεί λίγο. Ήταν πραγματικά ο μόνος τρόπος που μπορούσα να φανταστώ να δείξω δουλειά αυτή τη στιγμή, καθώς είμαι τόσο ριζωμένος σε οικιακούς χώρους, πολύ περισσότερο από μια παραδοσιακή γκαλερί τέχνης.
Κ: Πώς ζουν οι φωτογραφίες σε αυτό το σόου στο ευρύτερο έργο σας;
LJ: Αυτό το σόου έχει να κάνει με την εστίαση σε μια φευγαλέα στιγμή που κανείς δεν έχει δημιουργήσει ειδικά για μια φωτογραφία. Είναι μια τυχαία συνάντηση με κάτι όμορφο, ακατέργαστο και συγκεκριμένο που παρατηρώ. Έχει να κάνει με το να μην είσαι αγκυροβολημένος σε συγκεκριμένο χώρο ή χρόνο. Είναι αυτά τα αιωρούμενα χρωματικά πεδία, οι υφές, οι λάμψεις. Δεν πρόκειται για ένα εντυπωσιακό σπίτι ή ταξίδι ή για οτιδήποτε επιθυμείτε. Δεν πρόκειται για «εκεί». Με Προσκλήσεις, Φέρνω τη στιγμή και τον χώρο (ειδικά μέσω της χρήσης κλίμακας) στο τώρα. Αυτές οι φωτογραφίες αφορούν σε μεγάλο βαθμό τον οριακό χώρο μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού – προσωπικά, σωματικά, συναισθηματικά.
Τόσο μεγάλο μέρος της εσωτερικής δουλειάς που είμαι γνωστός για την άρθρωση της λέξης “φιλόδοξο”. Περνάω τις μέρες μου σε απολύτως εκπληκτικά σπίτια και χώρους όπου κάθε λεπτομέρεια λαμβάνεται υπόψη και πολύ κοντά στο «τέλειο». Είναι ένα όνειρο και μπορώ να συνεργαστώ με τόσο απίστευτα ταλαντούχους ανθρώπους. Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται σε αυτήν την παράσταση σάς επιτρέπουν να βυθιστείτε σε ένα στοιχείο και μια διάσταση ενός χώρου και μιας στιγμής στο χρόνο και είναι προσκλήσεις για να αφήσετε το μυαλό σας να περιπλανηθεί στις δικές σας προσωπικές συνδέσεις, αναμνήσεις και σκέψεις. Η ζωή ήταν μπερδεμένη και περίπλοκη για τον κόσμο τα τελευταία δύο χρόνια και εξαιρετικά επικίνδυνη για τόσους πολλούς. Ελπίζω ότι αυτά προσφέρουν μια ανάπαυλα και την ευκαιρία να παρατηρήσετε τις λεπτότητες και την ήρεμη υφή της καθημερινής ζωής.
Κ: Ποια πιστεύετε ότι είναι η σχέση σας με την παρατήρηση/μαρτυρία έναντι της σύλληψης;
LJ: Ταξίδευα πέρα δώθε μεταξύ Λος Άντζελες και Γαλλίας όταν μεγάλωνα. Το να πηγαίνω μεταξύ των χώρων, να προσαρμόζομαι σε νέα περιβάλλοντα έγινε πολύ φυσιολογικό και ένας τρόπος που το άντεξα ήταν να παρατηρώ και να απολαμβάνω μόνος μου μικρές λεπτομέρειες. Το να έχω μια κάμερα για να τεκμηριώσω και να συνδεθώ ξανά με τον εαυτό μου με βοήθησε να γειώσω στο παρόν για να αντιμετωπίσω τόσες πολλές αλλαγές. Η παρατήρηση έγινε απρόσκοπτη με τη σύλληψη. Καθώς έχω μεγαλώσει και τα τηλέφωνα και οι κάμερες έχουν γίνει πανταχού παρούσες και έχω συγκεντρώσει σκληρούς δίσκους πάνω σε σκληρούς δίσκους εικόνων, στην πραγματικότητα βγάζω λιγότερες φωτογραφίες στην προσωπική μου ζωή. Προτιμώ να τα βάλω όλα κάτω και απλώς να δω τι συμβαίνει και να προσπαθήσω είτε να το αφήσω να με ξεπλύνει είτε να τραβήξω τη διανοητική εικόνα μόνο για μένα.
Κ: Όταν νιώθετε ότι σας καλούν να συλλάβετε κάτι, ποιο είναι το συναίσθημα;
LJ: Ελευθερία. Ακόμα κι αν είναι μόνο φευγαλέα. Τη στιγμή που βγάζω τη φωτογραφία, νιώθω συνδεδεμένος με όλες τις άλλες στιγμές που είχα αυτή τη σπίθα χαράς, που νομίζω ότι είναι η σύνδεση με τον δημιουργικό μας εαυτό. Με τον κίνδυνο να δημιουργηθεί αμηχανία, είναι μια πνευματική σύνδεση με ένα βαθύτερο εμένα που υπάρχει πέρα από μια συγκεκριμένη φάση της ζωής, τη δουλειά ή οτιδήποτε υλικό. Ό,τι συλλαμβάνω γίνεται μια ανάμνηση που με φέρνει πίσω στον χρόνο και τον τόπο όπου βρισκόμουν, θυμίζοντάς μου τον τρόπο που ένιωθε ο ήλιος, την αίσθηση που είχα και την απαλή σπίθα της παρατήρησης.
Κ: Οι φωτογραφίες έχουν τη δυνατότητα να αναστέλλουν το χρόνο και να αποτυπώνουν αναμνήσεις. Μιλήστε μας για μερικές από τις φωτογραφίες ή τις προσωπικές στιγμές που παρουσιάζονται στην παράσταση.
LJ: Όλες αυτές οι φωτογραφίες ήταν φευγαλέες στιγμές. Γρήγορα κλικ σε μια φαινομενικά ασήμαντη λεπτομέρεια που τράβηξε την προσοχή μου, έκανε την καρδιά μου να γυρίσει ή με έκανε να δώσω προσοχή. Δεν χρειάζονταν φωτισμό ή στυλ που τα παγώνει στη θέση τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ροζ κουρτίνες έλαμπαν μια βαθύτερη απόχρωση του κόκκινου σε μια λήψη όταν κοιτούσαμε προς την άλλη κατεύθυνση, αλλά γύρισα και έπρεπε να τις φωτογραφίσω. Καθισμένος σε μια βάρκα στο Μέιν ενώ ήμουν έγκυος (άρα δεν πηδούσα στο πλάι για να κολυμπήσω), απαθανάτισα τη στιγμή που η φίλη μου η Κέιτ μπήκε κάτω από το νερό και άφησε διακριτικούς κυματισμούς σε τόσο συγκεκριμένα πράσινα νερά, με τον ήλιο να ζεσταίνει στην πλάτη μου. Σε ένα ταξίδι στην Ελλάδα, το φως του σούρουπο διέσχιζε τέλεια τις δαντελένιες κουρτίνες ενώ προσπαθούσα να μείνω μακριά από το jet lag μου… αλλά χρειαζόμουν ακόμα να σηκωθώ για να καταγράψω αυτή την όμορφη λεπτομέρεια. Στο σπίτι της θείας μου, η μικρή αποκοπή με το φωτιστικό είναι πάντα εκεί με ανεπαίσθητες αλλαγές στην επιφάνεια του τραπεζιού από κάτω. Είτε έχουν περάσει 6 μήνες είτε 3 χρόνια από τότε που το έχω επισκεφτεί, είναι συνεπές και δεν μπορώ ποτέ να αντισταθώ στη λήψη μιας φωτογραφίας.
Κ: Πώς μπορούμε όλοι να γίνουμε καλύτεροι στο να παρατηρούμε;
LJ: Νομίζω ότι όλα ξεκινούν με την παύση. Να είσαι μόνος και να πηγαίνεις μια βόλτα και να παρατηρείς τον άνεμο και το φως που αντανακλάται σε ένα δέντρο. Η παρατήρηση είναι πραγματικά μια δημιουργική και πνευματική πρακτική.
Η Laure Joliet ‘Invitations’ είναι Προβολή κατόπιν ραντεβού στο Kalon Showroom έως τις 7 Μαΐου. Παρακαλώ στείλτε email [email protected] για τη λίστα ελέγχου της έκθεσης.
